Του ΣΑΒΒΑ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗ
Η χώρα τα τελευταία οκτώ χρόνια στην ουσία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή κρίση που απειλεί την ύπαρξη του ελληνικού κράτους, τη συνοχή της κοινωνίας, ακόμα και αυτήν την επιβίωση του ελληνικού έθνους.
Σε τέτοιες περιπτώσεις το έθνος παραμερίζεις τις όποιες ιδεολογικές, ταξικές ή άλλες διαφορές, και ενωμένο προσπαθεί να αντιμετωπίσει την απειλή.
Αυτό έκαναν οι πρόγονοί μας και στο απώτερο ιστορικό παρελθόν και στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Παραφωνία σε αυτήν την παράδοση αποτελεί ο εθνικός διχασμός (1914-1917), που έκοψε όχι μόνο το έθνος αλλά και την Ελλάδα στα δύο, ως αποτέλεσμα της γεωπολιτικής σύγκρουσης της Αντάντ και της Τριπλής Συμμαχίας πάνω από το σώμα της Ελλάδας.Αποτέλεσμα η Μικρασιατική Καταστροφή, η μεγαλύτερη καταστροφή που υπέστη ο ελληνισμός από της εμφάνισής του στην ιστορία.
Άλλη παραφωνία ο Εμφύλιος Πόλεμος (1946-1949), που αποτελείωσε ό,τι είχαν αφήσει όρθιο Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι, και άφησε βαθιές ουλές διχασμού στην ελληνική κοινωνία – συνέπεια του οποίου σε μεγάλο βαθμό είναι η τραγωδία που ζούμε τα τελευταία επτά χρόνια, με τη μορφή οικονομικής κρίσης.
Αν δεν μπόρεσε το ελληνικό πολιτικό σύστημα να δώσει ένα ενωτικό μήνυμα στην κοινωνία, στις αρχές της κρίσης, για να ενωθεί ο ελληνικός λαός και να την ξεπεράσουμε ενωμένοι και δυνατοί, αυτό οφείλεται στο διχαστικό κλίμα που συνεχίζει να υπάρχει στο πολιτικό σύστημα, το οποίο τροφοδοτεί αναλόγως και την ελληνική κοινωνία.
Η εξουσιομανία, ο αμοραλισμός, η ανευθυνότητα και η πρωτοφανής υποκρισία των πολιτικών είναι που δεν επέτρεψαν την έξοδο της πατρίδας μας από την κρίση, και όχι οι κακοί ξένοι.
Στην πολιτική, τη διεθνή πολιτική, είναι δεδομένο ότι όταν «αφήνεις τις πόρτες ανοιχτές», τα διάφορα συμφέροντα θα σε λεηλατήσουν. Αυτοί που «άφησαν τις πόρτες ολάνοιχτες», για να κρύψουν τα εγκληματικά τους λάθη, τα ψεύδη και την υποκρισία τους, πολλαπλασιάζουν τις ευθύνες των ξένων, που αναμφίβολα έχουν, και δημιουργούν νέα αδιέξοδα στη χώρα.
Και ενώ ήδη η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, ενώ η χώρα έχει υποθηκεύσει το σύνολο της ακίνητης περιουσίας της για 99 χρόνια, ενώ έχουμε χάσει μισό εκατομμύριο νέους –οι περισσότεροι από τους οποίους επιστημονικά κατηρτισμένοι–, ενώ έχουμε υποθηκεύσει το μέλλον και των επόμενων γενεών, οι πολιτικές ηγεσίες παραμένουν αμετανόητες, λειτουργώντας περίπου όπως οι τζιχαντιστές. Σε μια περίοδο που είναι απαραίτητη όσο ποτέ η εθνική συναίνεση, που επιτυγχάνεται με πράξεις συμβολισμού, η κυβέρνηση, που φέρει τεράστιες ευθύνες και αυτή για το «βάθεμα και το πλάτεμα» της κρίσης, αντί να κινηθεί στην κατεύθυνση της εθνικής ενότητας ξέθαψε τους σκελετούς του εθνικού διχασμού, γιατί είναι το τελευταίο σωσίβιο που της απέμεινε ώστε να συσπειρώσει γύρω της τα τελευταία απομεινάρια μιας θλιβερής περιόδου της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Ο Νίκος Μπελογιάννης συμμετείχε σε σφαγές Ελλήνων και ο ίδιος ήταν μέλος ενός κυκλώματος που έπαιρνε εντολές από μια ξένη χώρα για να κινηθεί εναντίον της ίδιας του της πατρίδας, ενώ είχε τελειώσει ο Εμφύλιος. Ναι, έδειξε γενναιότητα γιατί δεν υπέγραψε πιστοποιητικό μετάνοιας και έμεινε πιστός σε αυτό που πίστευε, όμως δεν πολέμησε για την πατρίδα και δεν δικαιούται εθνικής αναγνώρισης. Θα μπορούσε να τον τιμά το κόμμα που υπηρέτησε και οι σύντροφοί του, παλιοί και νέοι. Το μουσείο με λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων, είναι μια πράξη άδικη και διχαστική.
Το ίδιο ισχύει και για τα άτομα που επέλεξε να τιμήσει ο Αλέξης Τσίπρας, δίνοντάς το όνομά τους σε σήραγγες των αυτοκινητοδρόμων.
Οι καταλήψεις των σχολείων τη δεκαετία του 1990 ήταν πράξεις υποκινούμενες συνήθως από αντιδημοκρατικά κέντρα και δεν είχαν καμία σχέση με τη δημοκρατία και την Παιδεία. Η ονοματοδοσία μια οδικής σήραγγας στο θύμα μιας δολοφονικής επίθεσης που έγινε στη διάρκεια και με αφορμή μια τέτοια κατάληψη, μόνο ως πράξη πολιτικού παραλογισμού θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς, και όχι μια πράξη με εθνικό συμβολισμό.
Ας ελπίσουμε οι Έλληνες πολίτες να έχουν ωριμάσει από τα δεινά που έχουν προκαλέσει στην πατρίδα οι πολιτικοί απατεώνες και οι ψεύτες, οι ανίδρωτοι καταληψίες, και να μην παρασυρθούν στον διχαστικό κατήφορο που προσπαθούν να μας οδηγήσουν.
Μόνο ενωμένοι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις των καιρών και να σώσουμε την πατρίδα.
Ας κλείσουμε λοιπόν τ’ αυτιά μας στις σειρήνες του διχασμού.
Σε τέτοιες περιπτώσεις το έθνος παραμερίζεις τις όποιες ιδεολογικές, ταξικές ή άλλες διαφορές, και ενωμένο προσπαθεί να αντιμετωπίσει την απειλή.
Αυτό έκαναν οι πρόγονοί μας και στο απώτερο ιστορικό παρελθόν και στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Παραφωνία σε αυτήν την παράδοση αποτελεί ο εθνικός διχασμός (1914-1917), που έκοψε όχι μόνο το έθνος αλλά και την Ελλάδα στα δύο, ως αποτέλεσμα της γεωπολιτικής σύγκρουσης της Αντάντ και της Τριπλής Συμμαχίας πάνω από το σώμα της Ελλάδας.Αποτέλεσμα η Μικρασιατική Καταστροφή, η μεγαλύτερη καταστροφή που υπέστη ο ελληνισμός από της εμφάνισής του στην ιστορία.
Άλλη παραφωνία ο Εμφύλιος Πόλεμος (1946-1949), που αποτελείωσε ό,τι είχαν αφήσει όρθιο Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι, και άφησε βαθιές ουλές διχασμού στην ελληνική κοινωνία – συνέπεια του οποίου σε μεγάλο βαθμό είναι η τραγωδία που ζούμε τα τελευταία επτά χρόνια, με τη μορφή οικονομικής κρίσης.
Αν δεν μπόρεσε το ελληνικό πολιτικό σύστημα να δώσει ένα ενωτικό μήνυμα στην κοινωνία, στις αρχές της κρίσης, για να ενωθεί ο ελληνικός λαός και να την ξεπεράσουμε ενωμένοι και δυνατοί, αυτό οφείλεται στο διχαστικό κλίμα που συνεχίζει να υπάρχει στο πολιτικό σύστημα, το οποίο τροφοδοτεί αναλόγως και την ελληνική κοινωνία.
Η εξουσιομανία, ο αμοραλισμός, η ανευθυνότητα και η πρωτοφανής υποκρισία των πολιτικών είναι που δεν επέτρεψαν την έξοδο της πατρίδας μας από την κρίση, και όχι οι κακοί ξένοι.
Στην πολιτική, τη διεθνή πολιτική, είναι δεδομένο ότι όταν «αφήνεις τις πόρτες ανοιχτές», τα διάφορα συμφέροντα θα σε λεηλατήσουν. Αυτοί που «άφησαν τις πόρτες ολάνοιχτες», για να κρύψουν τα εγκληματικά τους λάθη, τα ψεύδη και την υποκρισία τους, πολλαπλασιάζουν τις ευθύνες των ξένων, που αναμφίβολα έχουν, και δημιουργούν νέα αδιέξοδα στη χώρα.
Και ενώ ήδη η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, ενώ η χώρα έχει υποθηκεύσει το σύνολο της ακίνητης περιουσίας της για 99 χρόνια, ενώ έχουμε χάσει μισό εκατομμύριο νέους –οι περισσότεροι από τους οποίους επιστημονικά κατηρτισμένοι–, ενώ έχουμε υποθηκεύσει το μέλλον και των επόμενων γενεών, οι πολιτικές ηγεσίες παραμένουν αμετανόητες, λειτουργώντας περίπου όπως οι τζιχαντιστές. Σε μια περίοδο που είναι απαραίτητη όσο ποτέ η εθνική συναίνεση, που επιτυγχάνεται με πράξεις συμβολισμού, η κυβέρνηση, που φέρει τεράστιες ευθύνες και αυτή για το «βάθεμα και το πλάτεμα» της κρίσης, αντί να κινηθεί στην κατεύθυνση της εθνικής ενότητας ξέθαψε τους σκελετούς του εθνικού διχασμού, γιατί είναι το τελευταίο σωσίβιο που της απέμεινε ώστε να συσπειρώσει γύρω της τα τελευταία απομεινάρια μιας θλιβερής περιόδου της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Ο Νίκος Μπελογιάννης συμμετείχε σε σφαγές Ελλήνων και ο ίδιος ήταν μέλος ενός κυκλώματος που έπαιρνε εντολές από μια ξένη χώρα για να κινηθεί εναντίον της ίδιας του της πατρίδας, ενώ είχε τελειώσει ο Εμφύλιος. Ναι, έδειξε γενναιότητα γιατί δεν υπέγραψε πιστοποιητικό μετάνοιας και έμεινε πιστός σε αυτό που πίστευε, όμως δεν πολέμησε για την πατρίδα και δεν δικαιούται εθνικής αναγνώρισης. Θα μπορούσε να τον τιμά το κόμμα που υπηρέτησε και οι σύντροφοί του, παλιοί και νέοι. Το μουσείο με λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων, είναι μια πράξη άδικη και διχαστική.
Το ίδιο ισχύει και για τα άτομα που επέλεξε να τιμήσει ο Αλέξης Τσίπρας, δίνοντάς το όνομά τους σε σήραγγες των αυτοκινητοδρόμων.
Οι καταλήψεις των σχολείων τη δεκαετία του 1990 ήταν πράξεις υποκινούμενες συνήθως από αντιδημοκρατικά κέντρα και δεν είχαν καμία σχέση με τη δημοκρατία και την Παιδεία. Η ονοματοδοσία μια οδικής σήραγγας στο θύμα μιας δολοφονικής επίθεσης που έγινε στη διάρκεια και με αφορμή μια τέτοια κατάληψη, μόνο ως πράξη πολιτικού παραλογισμού θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς, και όχι μια πράξη με εθνικό συμβολισμό.
Ας ελπίσουμε οι Έλληνες πολίτες να έχουν ωριμάσει από τα δεινά που έχουν προκαλέσει στην πατρίδα οι πολιτικοί απατεώνες και οι ψεύτες, οι ανίδρωτοι καταληψίες, και να μην παρασυρθούν στον διχαστικό κατήφορο που προσπαθούν να μας οδηγήσουν.
Μόνο ενωμένοι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις των καιρών και να σώσουμε την πατρίδα.
Ας κλείσουμε λοιπόν τ’ αυτιά μας στις σειρήνες του διχασμού.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου