Το φαινόμενο να στέκεσαι στην ουρά για ένα κραγιόν αλλά όχι για την τύχη της πατρίδας σου

Το φαινόμενο να στέκεσαι στην ουράγια ένα κραγιόν αλλά όχι για την τύχη της πατρίδας σου

Μαύρη Παρασκευή... Μαύρη κι άραχνη όπως φυσικά όλες οι υπόλοιπες ημέρες σε αυτόν εδώ το δύσμοιρο τόπο. Τα αμερικανόφερτα ήθη κι έθιμα αντικαθιστούν τα δικά μας. Μετά τις κολοκύθες του Halloween, ήταν η σειρά της Black Friday.

Στη Θεσσαλονίκη σχηματίστηκε μια τεράστια ουρά γιατί θα δινόταν δώρο ένα κραγιόν. Γενικά στην Ελλάδα όπου βλέπεις τζάμπα, μαζεύεται κόσμος. Πάρτε παράδειγμα τα πορτοκάλια και τα ροδάκινα που μοιράζουν οι δήμοι.

Κι αναρωτιέσαι, τους έλειπαν τα χρήματα ή έχουν τόσο πολύ ανάγκη ένα κραγιόν; Ο άνθρωπος που αισθάνεται όμορφα, είναι και όμορφος. Μπογιά και σοβάτισμα βάζεις μόνο όταν υπάρχει πρόβλημα.

Ωστόσο το ζήτημα δεν είναι αυτό.

Στεκόμαστε επί μακρόν πρόθυμα στις ουρές για ένα κραγιόν, το οποίο δεν πρόκειται να καθορίσει τη ζωή μας. Το πιθανότερο είναι να ανακατευθεί με άλλα μικροαντικείμενα σε κάποιο τσαντάκι.

Δε στεκόμαστε όμως τα ελάχιστα λεπτά που απαιτούνται για να συμμετάσχουμε ενεργά στην απόφαση του ποιοι/ες θα αναλάβουν τις ευθύνες της χώρας.

Σε παλαιότερο κείμενό μας στη Freepen.gr είχαμε αναδείξει το πως οδηγηθήκαμε σε αυτό το κατάντημα. Συγκρίνετε πόσοι ψήφισαν στις εθνικές εκλογές του 2000 και πόσοι του 2015. Θα δείτε πως είμαστε περίπου 2.000.000 λιγότεροι.

Αυτά τα 2.000.000, των οποίων η πλειοψηφία βρίσκεται στη ζωή, σταδιακά και ελέω της κατάργησης του τότε εκλογικού βιβλιαρίου / υποχρεωτικότητας της ψήφου, παραμέρισαν.

Και με την αυτο-απόσυρσή τους δικαίωσαν όσους οδήγησαν τη δημοκρατική διαδικασία στη χαλαρότητα με την πεποίθηση ότι η μη συμμετοχή θα φέρει το παιχνίδι στα μέτρα τους. Άλλωστε επιλογές πάντα υπάρχουν. Δεκάδες είναι τα ψηφοδέλτια τα οποία δίνονται πριν την είσοδο στο παραβάν, όχι μόνο 7-8.

Το ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, δεν είναι σύμπτωση, ούτε μας φταίνε οι παγκόσμιες συνωμοσίες, άλλωστε για να υπάρξουν θύτες, είναι απαραίτητο να βρεθούν τα πρόθυμα θύματα. Και εμείς δυστυχώς που στεκόμαστε σε ατελείωτες ουρές για ένα κραγιόν (ή ο,τιδήποτε άλλο αντικείμενο ή κοσμική περίσταση) αλλά όχι για να αποφασίσουμε για τις τύχες τις πατρίδας μας, είμαστε τα καλύτερα θύματα ενός εγκλήματος.

Του Στρατή Μαζίδη